Dust Vijfentwintig jaar geleden wandelde ik per toeval een heel oud huis binnen in de historische binnenstad van Maastricht. Het was liefde op het eerste gezicht. Onmiddellijk werd ik gegrepen door de unieke en mysterieuze sfeer die er hing. Twee weken later trok ik uit mijn ruim, modern en comfortabel appartement, omdat ik twee kamers kon huren in het oude huis. Ik heb nooit spijt gehad. Kwam het door het vreemde en altijd veranderende licht? De geur van stof? Het kraken van de trap? Het geluid van de wind in de esp, de schoorsteen en door de gaten in het pannendak? De vriendelijke huisgeest die ’s nachts verscheen en verhalen van vroeger fluisterde, meestal nadat ik meer dan een fles rode wijn op had. Jammer genoeg moet ik deze maand uit het huis. Het zal helemaal gerenoveerd en opgepoetst worden tot luxe appartementen voor een ander slag mensen. Het enige wat ik nog kan doen is proberen met mijn camera de ziel van het huis te vangen voordat deze er volledig uit is geslagen door de slopers. Ondertussen verdrink ik in melancholie. ’s Nachts hoor ik een doorlopend jammeren vanaf de zolder. ------------------------------------------------------------ DUST Twenty five years ago I entered by coincidence a very old house in the historical centre of Maastricht. It was love at first sight, immediately I was attracted by the unique and mysterious atmosphere. Two weeks later I moved out from my spacious, modern and comfortable apartment as I was able to rent two rooms in the old house. I never regretted the move. Was it because of the strange and always changing light? The smell of dust? The sound of the cracking staircase? The wind in the aspen, the chimney and through holes in the tiled roof? The friendly house ghosts which appeared in the night time whispering stories from the past, usually after I finished more than a bottle of red wine? Unfortunately this month I have to move out of the house. It will be completely renovated and cleaned up to expensive luxury apartments for a different kind of people. The only thing I can do is trying to catch the house soul with my camera before it is completely knocked out by the demolition workers. Meanwhile I am drowning in melancholy. At night from the attic I can hear persistant mourning.